به نقل از ویفروم، محققان چگونگی غلبه بر موانع موجود در ایجاد یک صنعت پایدار و مقرون‌به‌صرفه را بررسی می‌کنند و رقابت برای کربن‌زدایی در حمل‌ونقل در حال انجام است و موجی از تعهدات جهانی برای الکتریکی‌کردن ناوگان دولتی و شرکتی به راه افتاده است. حمل بارهای سنگین چالش‌های خاصی را به همراه دارد اما اکنون زمان از بین‌ بردن ۲۵ درصد انتشار حاصل از ماشین‌های سنگین است و این نتیجه آن برای تولیدکنندگان خودرو، ارائه‌دهندگان زیرساخت، دولت، کامیون‌های سنگین برقی مقرون‌به‌صرفه خواهد بود. فناوری پیشرفت‌های بسیاری داشته است، اما همچنان موانع وجود دارند که در ذیل به برخی از آنها اشاره شده است.

عوامل واقعی انتشار گازهای گلخانه‌ای خودروهای برقی

مهمترین عوامل در انتشار آلاینده‌های خودروهای برقی شامل تولید خودرو و انتقال سوخت در مقابل تولید باتری است و البته خودروهای برقی (BEV) نسبت به خودروهای معمولی (ICE) پایدارتر هستند. همچنین واضح است که بزرگترین عامل در انتشار BEV باتری‌ها نیستند بلکه برق مورد استفاده برای شارژ آنهاست. بنابراین، رقابت برای کربن‌زدایی حمل‌ونقل به موفقیت ما در کربن‌زدایی شبکه برق بستگی دارد. نتایج نشان می‌دهد که در حال حاضر  مصرف انرژی کامیون‌های برقی بیشتر از کامیون‌های دیزلی است. همچنین، کامیون‌های برقی بدون آلایندگی کار می‌کنند اگر شبکه برق فقط شامل برق تجدیدپذیر باشد، در حالی که نیمی از کامیون‌ها دیزلی هستند.

مقرون به صرفه ساختن کامیون‌های برقی

هزینه اولیه سرمایه‌گذاری برای خرید کامیون‌های برقی و هزینه عملیاتی با وجود مزیت فزاینده پایداری، برای شرکت‌های تدارکات بازدارنده است. با توجه به اینکه سوخت یک عامل هزینه‌ای بزرگ برای کامیون های دوربرد است که سالانه ۱۶۰ هزار کیلومتر طی می‌کنند، بهره‌وری انرژی نقش عمده‌ای در کاهش هزینه‌های عملیاتی دارد. در حال حاضر، باتری‌های خودروهای BEV  ۸۵ درصد ارزان‌تر از ۱۰ سال پیش است و این هزینه‌ها تا سال ۲۰۳۰ کاهش ۵۰ درصد را تجربه خواهند کرد. بر اساس گزارش‌ها در آن زمان، کامیون‌های برقی با طراحی بومی به نقطه اوج اقتصادی می‌رسند و خرید و کار آنها ۱۲ درصد ارزان‌تر از کامیون‌های دیزلی خواهد بود.

تامین امنیت محدوده

یکی دیگر از عوامل بازدارنده رایج برای برق‌رسانی ناوگان، اضطراب محدوده است، هرچند که وسیله نقلیه و ایستگاه‌های شارژ می‌توانند امنیت رانندگی طولانی‌مدت را تامین کنند. افزایش تراکم باتری به یک کامیون ۴۰ تنی تا سال ۲۰۲۵، اجازه می‌دهد با یک بار شارژ ۴۰۰ کیلومتر رانندگی کند. البته این وضعیت فعلی است که یک باتری در جلوی کامیون معمولی جا می‌گیرد. اکثر تحلیلگران پیش‌بینی می‌کنند کامیون‌های بومی BEV با باتری‌های بزرگتر در پنج سال آینده می‌توانند میانگین سفرهای طولانی‌مدت حدود ۸۰۰ کیلومتر را با یک بار شارژ انجام دهند.

فناوری شارژ نیز بسیار سریع‌تر خواهد شد، اگر ۲.۵ ساعت زمان برای شارژ یک کامیون سنگین برقی زمان نیاز است، این شارژ با شارژرهای سریع در زمان استراحت اجباری (۴۵ دقیقه برای هر ۴.۵ ساعت) انجام خواهد شد. ایستگاه‌های شارژ مگاواتی جدید تا پایان سال، امکان شارژ سریع‌تر و ظرفیت بیشتری برای هاب‌های شارژ را فراهم خواهند کرد. دیجیتالی‌شدن و اتصال به وب امکان ایستگاه‌های شارژ را پایدارتر و قابل اطمینان‌تر از قبل می‌کند و به اپراتورها این امکان را می‌دهد تا ایستگاه‌ها را از راه دور کنترل، مصرف انرژی را بهینه و تعمیرات معمول را انجام دهند تا بتوانند شبانه‌روزی کار کنند.

استانداردهای جهانی

اگر وسایل نقلیه و فناوری‌های شارژ مناسب، قابل اعتماد و مقرون‌به‌صرفه هستند و سیاست‌گذاران در اتحادیه‌اروپا، ایالات‌متحده، چین و بسیاری از کشورهای دیگر با اهداف بلندپروازانه تغییر ناوگان خود را افزایش می‌دهند، چرا در جاده‌ها شاهد کامیون‌های برقی بیشتری نیستیم؟ سازندگان وسایل نقلیه، ارائه‌دهندگان زیرساخت و مقامات در کشورهایی مانند نروژ، ایسلند و سوئد برای حمل‌ونقل در این زمینه پیشرفت داشته‌اند اما هنگامی که کامیون‌ها از مرز عبور می‌کنند، زیرساخت شارژ تضمین نمی‌شود. رفع اضطراب در مسافت‌های طولانی نیز به یافتن ایستگاه‌های شارژ سریع سازگار در مکان‌ها و زمان مناسب بستگی دارد.

نروژ در حال تبدیل‌شدن به اولین کشوری است که با هدف ملی بلندپروازانه کاهش انتشار دی‌اکسیدکربن ۵۵ درصد از ۱۹۹۰ تا ۲۰۳۰ و فروش خودروهای بدون آلاینده تا سال  ۲۰۲۵به‌طور کامل به حمل‌ونقل برقی روی می‌آورد. این کشور همچنین در شبکه راهبردی شارژرهای سریع پرقدرت سرمایه‌گذاری کرده است. وقت آن است که نروژ را به قاعده تبدیل کنیم نه استثناء زیرا در حال حاضر فناوری لازم را داریم همچنین  بحران آب‌وهوا به رسمیت شناخته شده است و دولت‌ها آماده اقدام هستند و باید در این رقابت گام برداریم و برای الکتریکی‌کردن حمل‌ونقل سنگین تلاش کنیم.