پژوهشگران استرالیایی در بررسی جدید خود نشان دادهاند که با استفاده از موی انسان میتوان به تقویت دوام سلولهای خورشیدی و محافظت از آنها پرداخت.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیواطلس، کارآیی "سلولهای خورشیدی پروسکایت" (perovskite solar cells) طی دهه گذشته، آنها را به فناوریهای امیدوارکنندهای در حوزه انرژیهای تجدیدپذیر تبدیل کرده است که به سرعت با عملکرد "سلولهای خورشیدی سیلیکون مونوکریستالین" (monocrystalline silicon solar cells) سازگار میشود یا حتی از عملکرد آنها پیشی میگیرد.
با وجود این، بیثباتی ذاتی و آسیبپذیری برخی از عناصر، مانع پذیرش جریان اصلی آنها میشود. دانشمندان استرالیایی باور دارند که ممکن است راه حل این مشکلات، در موهای انسان پنهان شده باشد.
این کشف غیرمنتظره در حوزه پژوهش مربوط به سلولهای بنیادی، در "دانشگاه فناوری کوئینزلند" (QUT) استرالیا صورت گرفته است و دانشمندان موفق شدهاند از موهای انسان که در آرایشگاهها روی زمین ریخته میشوند، برای ابداع نمایشگر "دیود نورگسیل ارگانیک" (OLED) استفاده کنند.
این فناوری، بر این واقعیت مبتنی است که موها از کربن و نیتروژن غنی هستند. این موضوع، یک ویژگی ارزشمند در مهندسی ذرات ساطعکننده نور به شمار میرود. دانشمندان، موها را در دمای ۲۴۰ درجه سلسیوس سوزاندند تا آنها را به مادهای حاوی کربن و نیتروژن تبدیل کنند که در ساختار مولکولی قرار دارد.
محصول کربنی به دست آمده، علاقه دانشمندان دانشگاه فناوری کوئینزلند را که در حوزه پژوهشهای مربوط به پروسکایت کار میکنند، برانگیخت و آنها تصمیم گرفتند تا این محصول را با سلولهای خورشیدی ادغام کنند. دانشمندان دریافتند که این محصول، یک لایه موج مانند را روی سطح پروسکایت تشکیل میدهد که عملکرد آن را حفظ میکند.
"هونگشیا وانگ" (Hongxia Wang)، سرپرست این پژوهش گفت: این محصول، یک لایه محافظ دیگر را به وجود میآورد که به زره شباهت دارد و از ماده پروسکایت در برابر رطوبت یا سایر عوامل محیطی که میتوانند به آن آسیب برسانند، محافظت میکند.
دانشمندان گزارش دادند که استفاده از این محصول کربنی در سلولهای خورشیدی پروسکایت، علاوه بر بهبود پایداری، کارآیی تبدیل نیرو را نیز بهبود میبخشد. این محصول ساخته شده با موهای دور ریخته شده، علاوه بر تقویت پایداری و عملکرد، یک فرآیند ساخت کمهزینه و پایدار را برای آنچه که شاید نسل بعدی سلولهای خورشیدی باشد، نوید میدهد.
این پژوهش در "Journal of Materials Chemistry A" به چاپ رسید.