در ايران از زمان هاي دور در مناطق مرطوب (سواحل شمالي خليج فارس) از نوعي ساروج استفاده شده كه داراي خواص هيدروليكي جالب و مقاومت فشاري بالايي بوده است معروفترين اين ساروج ها ساروج خمير است كه در بندر خمير تهيه مي گرديده و هنوز در تأسيسات بندري بجاي مانده مي توان اين نوع ملات را يافت. اما بطور كلي منظور از سيمان (Cement) را مي توان آن نوع از سيمان هايي دانست كه داراي ريشه آهكي مي باشند به عبارت ديگر سيمان هايي كه ماده اصلي تشكيل دهنده آنها آهك و ماده اوليه اصلي آنها سنگ آهك است. بر اين مبنا سيمان تركيبي از اكسيد كلسيم (آهك) و ساير اكسيدها نظير اكسيد آلومينيم، اكسيد سيلسيم، اكسيد آهن، اكسيد منيزيم و اكسيدهاي قليايي است كه ميل تركيبي با آب داشته و در مجاورت هوا و در زير آب به مرور سخت و داراي مقاومت مي شوند. براي اولين بار در تاريخ توليد صنعتي سيمان، در كشور آلمان در سال 1877 اولين مؤسسه استاندارد سيمان توسط توليد كنندگان سيمان بوجود آمد و پس از آن موسسه استاندارد در انگلستان و آمريكا ايجاد و استانداردهاي سيمان تدوين گرديد تا قبل از سال 1314 ايران وارد كننده سيمان بود اما به دليل آنكه سيمان كالايي ارزان، سنگين و آسيب پذير بوده و هزينه حمل و نقل آن نيز در مقايسه با قيمت سيمان بسيار بالا مي باشد فكر تاسيس كارخانه توليد سيمان در ايران همزمان با شروع طرحهاي عمراني پاي گرفت. بطوريكه نهايتاٌ پس از انجام مطالعات بر روي مواد اوليه كه از سال 1307 آغاز شده بود در سال 1310 قراردادي بين دولت ايران و شركت ايران و سوئد جهت خريد يك كارخانه سيمان با ظرفيت 100 تن در روز از شركت اف. ال. اسميت (F.L. Smith) دانمارك بسته شد. كارخانه مذكور در 8 كيلومتري جنوب تهران و در امتداد كوه هاي بي‌بي شهر بانو احداث گرديد. و در سال 1312 رسماٌ افتتاح شد. اين كارخانه به نام كارخانه سيمان ري ناميده شد از سال 1312 تا سال 1315 ظرفيت توليدي سيمان كشور 100 تن در روز بود و سپس به دليل رشد تقاضا و نياز به مصرف سيمان با خريد خط دوم توليد سيمان با ظرفيت 200 تن در روز از شركت پوليزيوس (polysius) آلمان و راه اندازي آن در سال 1316 به 300تن در روز افزايش يافت.

نوشتن دیدگاه