دولت‌ها و کمپانی‌های سراسر جهان باید با اتخاذ رویکردی قاعده‌مند، مسئله پلاستیک را جدی‌تر از قبل مورد توجه قرار دهند تا از این طریق، بشر و محیط زیست اطراف او را حفظ کنند؛ بدون شک اقتصاد سبز، صنعت پتروشیمی جهان را تحت تأثیر قرار خواهد داد.
به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، قرنطینه‌های دوران کرونا و اخلال در زنجیره‌های تأمین جهانی اهمیت استفاده از انرژی تجدید پذیر به جای سوخت‌های فسیلی را به تصویر کشید و گرایش مردم در اغلب نقاط دنیا را به اقتصاد مدور افزایش داد. شکی نیست که تا چند سال آینده، ساکنان کره خاکی شاهد تغییرات قابل توجهی در الگوهای فناوری خواهند بود و این در حالی است که وابستگی بشر به نفت و گاز کاهش خواهد یافت. در همین راستا، پیش‌بینی می‌شود که در پی تمرکز بیشتر صنایع و فناوری‌ها بر مسئولیت اجتماعی شرکتی تدابیر زیست محیطی، اجتماعی و دولتی، آینده‌ای بهتر و پایدارتر در پیش روی انسان‌های پساکرونا باشد.
اگرچه نفت کاربرد خود را برای همیشه از دست نخواهد داد، با این حال، اهمیت استفاده از آن به تدریج رو به کاهش می‌نهد و انرژی تجدید پذیر جای آن را خواهد گرفت. گزارشات حاکی است که تقاضای نفت طی یک سال اخیر به طور قابل توجهی با کاهش رو به رو بوده و پیش‌بینی می‌شود تا ۱۰ سال آینده به میزان ۱۰ درصد و طی ۲۰ سال بعد، تا حدود ۵۰ درصد کاهش یابد.
بدون شک، فناوری‌های سبز می‌تواند نقش مهمی در اقتصاد شهرها ایفا کند و جهان را در مسیر پایداری به سمت جلو پیش برد. اخلال زنجیره‌های تأمین جهانی و رکود اقتصادی دوران کرونا آسیب‌پذیری سوخت‌های فسیلی را به تصویر کشید و گرایش مردم جهان به جایگزین کردن انرژی تجدید پذیر، به عنوان یک منبع پایدار را افزایش داد. در حال حاضر، انرژی تجدید پذیر حدود ۳۰ درصد الکتریسیته جهان را تأمین می‌کند که این امر، کاهش قابل توجه گازهای گلخانه‌ای را در پی داشته است.
دولت‌ها در برنامه‌های خود از هیچ اقدامی برای ترویج اقتصاد سبز دریغ نکرده‌اند؛ به عنوان مثال، کمیسیون اروپا در دسامبر سال ۲۰۲۰ از هدف بلندپروازانه خود برای به صفر رساندن انتشار کربن در سراسر قاره تا سال ۲۰۵۰ خبر داد و اعلام کرد با تکیه بر فناوری‌های سبز، به این هدف جامه عمل خواهد پوشاند. مقامات کشورهای دیگر نظیر آلمان، نروژ، کانادا و استرالیا نیز از اتخاذ استراتژی‌های هیدروژنی برای استفاده حداکثری از انرژی تجدید پذیر و رسیدن به پایداری خبر داده‌اند.
شکی نیست که جهان برای رسیدن به پایداری و حفظ محیط زیست، به توجه بیشتر دولت‌ها و کمپانی‌ها به مسئله پلاستیک نیاز دارد. تا قبل از شیوع بیماری کووید -۱۹ پیش‌بینی می‌شد مصرف پلاستیک با کاهش مواجه باشد، اما پاندمی کرونا باعث شد درست عکس این قضیه رخ دهد. در واقع، تولید محصولات پلاستیکی نظیر دستکش و شیلد صورت به عنوان ابزاری مطمئن برای به حداقل رساندن انتقال ویروس از یک فرد به دیگری، در سراسر جهان به طور باور نکردنی افزایش یافت. از سوی دیگر، محدودیت‌هایی که بر فعالیت کاری اغلب مشاغل دنیا اعمال شد، خدمات بازیافت را نیز به حال خود رها نکرد و همین امر نگرانی‌های زیادی در زمینه آلودگی پلاستیکی در سراسر دنیا به وجود آورد.
در واقع، اخلال در مدیریت و بازیافت مواد زائد منجر به انبار شدن مواد پلاستیکی در شهرها شده که بدون شک، بهبودی کامل از این وضعیت تا مدت‌ها پس از پایان کرونا نیز غیر ممکن خواهد بود. با این حال، اگر کمپانی‌ها و دولت‌ها این مسئله را با دقت بیشتری مورد توجه قرار دهند و رویکردهای کارآمدتری برای بازیافت و مدیریت پسماندها اتخاذ کنند، آنگاه خواهند توانست آینده‌ای سبز در پیش روی صنعت پلاستیک قرار دهند. در این راستا، بهبود زیرساخت‌های جمع‌آوری و بازیافت مواد پلاستیکی می‌تواند بسیار مؤثر واقع شود که بدون شک، این امر با همکاری مستقیم بین دولت‌ها و کمپانی‌های مسئول امکان‌پذیر خواهد بود.
از سوی دیگر، اقداماتی که در زمینه بازیافت و مدیریت مواد پلاستیکی صورت می‌گیرد باید به طور مؤثر با صنعت پتروشیمی تلفیق شود تا کارکنان این صنعت را به تبعیت از اصول حاکمیت محیطی، اجتماعی و شرکتی سوق دهد. با توجه به اهمیت روزافزون صنعت پتروشیمی، کشورها و شرکت‌های سراسر جهان باید با همکاری یکدیگر تلاش کنند یک چهارچوب قانونی جامع به وجود آورند و شبکه‌های نظارتی بهتری را شکل دهند.
جالب است بدانید که صنعت پتروشیمی از قابلیت کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای برخوردار است؛ گزارشات حاکی است که از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۶، صنعت شیمیایی انتشار کربن را تا ۵. ۶۰ درصد کاهش داد و این در حالی بود، که نرخ تولید در آن با ۸۵ درصد مواجه بود.
